Af en toe merk ik dat ik enorm uitkijk naar het even niet hoeven opletten, omdat Jayson een ochtend naar de opvang is. Soms hoop ik dat hij lekker lang slaapt in de middag of vroeg naar bed gaat in de avond, zodat ik even rust aan en in m'n hoofd heb.
En tegelijkertijd voel ik me er dan schuldig over. Want ik geniet enorm van hem en kan er eigenlijk geen genoeg krijgen... Behalve soms... Niet dat ik dan genoeg hem van hem. Maar dan heb ik genoeg van alle prikkels, het 'aan' staan en het voelen aan mijn lijf hoe alert het eigenlijk altijd is.
Het lijkt zo mooi om al die ballen hoog te houden, en het lukt ook best wel redelijk. Meestal. Oke, soms. En dan blijven we onszelf als mama vertellen dat we gewoon niet anders kunnen, want we zijn onmisbaar. En soms zijn we dat ook. Maar we zijn niet alleen onmisbaar voor hen, we zijn ook onmisbaar voor onszelf. Zonder onszelf, kunnen we er niet zijn.
En dan komen we op het punt dat we met ons lijf bij de kids zijn maar ons hoofd ergens anders is. Of dat we sneller geprikkeld zijn of gewoon geen zin hebben om moeite te doen voor een gezonde maaltijd, of die andere dingen die 'eigenlijk wel zouden moeten'.
Omdat onze batterij soms op is. En we soms ook niet echt weten wat wij zelf nou eigenlijk willen. We weten exact wat er bij de kids speelt. We weten precies wie wat wanneer nodig heeft. Maar wat hebben we zelf nodig? Waar verlangen we naar? Wat is eigenlijk de reden van steeds dat kleine stemmetje dat zegt 'is dit het nou?' of 'wat wil ik eigenlijk?'.
Dat kleine fluisterstemmetje van onze intuïtie. Die weet dat we een nog betere mama zijn als we wat meer aandacht gaan schenken aan wat er in ons speelt...
Maar je hebt geen idee waar te beginnen om die balans te herstellen (of überhaupt te vinden...). Maar ervaart ook dat als je niets met je innerlijke wereld gaat doen, je nooit echt de rust vindt die je zo graag wilt vinden.
